اشعار

ما که خود را به صفِ مردمِ دانا زده‌ایم            پـشـتِ پـا بر هـمه آرایش دنـیا زده‌ایم

هرچه داریم هـمه نعـمـتِ آل الله است            تکـیه بر طـنـطنـۀ عـالـمِ مَـعـنا زده‌ایم

پیروِ مکتبِ دیـنـیم و به سر شورِ ولا            دلِ چون قـطـرۀ ناچیز به دریا زده‌ایم

سخـنم مدحِ امامِ حسن عسکـری است            چنگ بر دامنِ آن وارثِ طاها زده‌ایم

حـجّـتِ یـازدهـم مـظـهـرِ آیــاتِ خــدا            طبلِ شادی همه جا زان شه والا زده‌ایم

شمعِ مهرش کند از شعشعۀ نورِ کمال            خیمه در ساحت آن زادۀ زَهرا زده‌ایم

می‌کـند چـرخ تمـنای زمـین‌بـوسی او            دست بر حلقۀ دربارِ وی اینجا زده‌ایم

با صفا از قدمش سوسن نسرین در دشت            زان نظر سر همه بر دامنِ صحرا زده‌ایم

بلبلانند که با غـل غـله خـوانـند سرود            کفِ شادی به همین قصد سراپا زده‌ایم

غـافل از منـصبِ وی معـتـمد عباسی            در غمش سینه به صد شورش و غوغا زده‌ایم

دگر امروز (علومی) سخن از غصه مگو            پرچـمِ شـوق که با قـصدِ تـولا زده‌ایم

نگـاه لطـف تو باعـث شده گـدا باشـم            دخیل بسته به آن صحـن با صفا باشم

چه چیز بهتر ازاینکه میان اینهمه درد            به درد عـشق تو هـمواره مبـتلا باشم

منی که عاشق و بیمار چشم تو هستم            دگـر دلـیـل نــدارد پـی شـفــا بــاشــم

سلام یا حـسن عـسکـری اباالـمـهـدی            اجـازه هـست که من زائـر شما باشم

اجـازه هـست که با دیـده‌های بـارانی            شـب ولادت تو شـهـر سـامـرا بـاشـم

تمام حاجـتم این است در هـوای حرم            اسیـر زلف تو از غـصه‌ها رهـا باشم

گدای حضرت ابن الرضا شدن کافی‌ست            که ریـزه‌خـوار کـرمخـانۀ رضا باشم

نشسته کعبۀ حسرت کشیده بر سر راه            که کـاش حـاجی آن گـنـبـد طـلا باشم

حسن شدی که اگر سامـرا نصیبم شد            به گـریه در حـرمت یاد مجـتبی باشم

حسن شدی که اگر روضۀ تو را خواندند            به یـاد کـوچـه و سـیـلی بی‌هـوا بـاشم

خـدا کـنـد که زمان ظـهـور فـرزندت            غـبــار راه شـهـیـدان کــربــلا بـاشـم

کم گفتن از مقام کریمان درست نیست           غافل شدن زحرمت آنان درست نیست
وقتی که سقـف روی سر ما کـشیـده‌اند           ماندن به زیر بارش باران درست نیست

سختی کشیدن اول سیر و سلوک ماست           سیر و سلوک راحت و آسان درست نیست
وقـتی که دسـت یـار گـره بـاز می‌کـند           وا کردنش به زور و به دندان درست نیست
اصلا که گفته راه به مورش نمی‌دهد؟!           این حرفهای پشت سلیمان درست نیست
بـا یـــازده هـــزار گــنــاه آمــدیــم مــا
از شـوق زنـگ یــازدهـم را زدیـم مـا
تـو آمــدی و درد دوا شـد بـه راحــتـی           جـبـریل هم برای تو پـا شد به راحـتی
سـرمـایـه‌دار کـرده‌ای اهـل مـدیـنـه را           خاکی که داشـتـند طـلا شد به راحـتـی
از بـرکـت تو بود که روزی ما رسـید           حاجـات ما نگـفـته روا شـد به راحـتی
ابـن الـرضـای سـومـی و از قـبـال تـو           هر نـوکـری گدای رضا شد به راحتی
سجـاده پهـن کـردی و گـرم دعـا شدی           قـبـله بـرای قـبـلـه بـنـا شـد به راحـتی
ای حج نرفته سعی و صفا و حرم تویی
بیت الحـرام خـانـۀ تو کـعـبه هم تـویی
وقـتی برای ما زدن در هـمیـشگی‌ست           پس گوشه چشم شاه به نوکر همیشگی‌ست
ای حـیدری‌تـرین حـسن خـاندان عشق           در تو ظهور هیبت حیدر همیشگی‌ست
یک درهمی که نذر تو کردم هزار شد           لطفت به ما هزار برابر! همیشگی‌ست
مـا زیـر ســایـه تـو و سـیـد مـحـمـدیـم           بر ما محـبت دو بـرادر هـمیـشگی‌ست
رد هم کـنی به خـانه دیـگـر نـمی‌رویم           این ارتباط ما به تو آخـر همیشگی‌ست
مشغول پای بوسی آقاست هرچه هست
لطف امام عسکری ماست هرچه هست
ساعات قـلب عـاشق و سـاعات سـامرا           ما خـیـر دیـده‌ایـم ز خـیــرات ســامـرا
در هـیـچ جـای دیـگـر دنـیـا نـدیـده‌ایـم           آن لـذتی که هـسـت در اوقـات سـامرا
خـاکی شـدیم در حـرم و پـاک‌تـر شدیم           اینـگـونه است نـوع کـرامـات سـامـرا
مـا را هـمین گـدا شدن ما بـزرگ کرد           آقــا شـدیـم تـحـت عـنــایــات ســامــرا
دیـدیـم آن زمان که حرم شد بدون سر           از کـربـلا درسـت شـده ذات ســامــرا
آقای من به عـالـم امکـان نگـین تـویی
انـگـیـزه زیـارت هـر اربـعـیـن تـویـی
هر چـند مثل چـشم تو چـشم تری نبود           در پـادگـان بـرای شـمـا یـاوری نـبـود
هـر چـنـد نـیــزه‌دار دم خـانـۀ تـو بـود           شکر خـدا به روی تنت لشکـری نبود

لحـظه به لحـظه بود حـکـیمه کـنار تو           مـثل رضا غـم تو غـم خـواهـری نبود
هرچند بغض حنجـره‌ات را گرفته بود           شکر خدا به حـنجـر تو خـنجـری نبود
دزدی سـراغ پیـکـر پـاک شـما نـرفت           دشـداشـۀ شـمـا بـه تـن دیـگـری نـبـود
اهل و عـیال تو همه در پشت پـرده‌اند           دلـشـوره تو گـم شـدن مـعـجـری نـبود
فـرقی زیـاد بـین حـسین است با حـسن
شکر خدا که نیزه نخوردی تو یا حسن

بـی‌نـور عـبـادت، دل مـا دل نـشـود            بـاران امـیـد و شـوق، نـازل نـشـود
همواره رسیدن به خدا یک سفر است            آن جز به شبِ سجود، حاصل نشود

قال العسکری علیه‌السلام: إِنَّ الْوُصُولَ إِلَى اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ سَفَرٌ لَا يُدْرَكُ إِلا بِامْتِطَاءِ اللَّيْلِ؛ امام حسن عسکری علیه‌السلام فرمودند: رسیدن به خداوند متعال، سیر و سفری است که جز با شب زنده‌داری حاصل نگردد. بحار الأنوار، ج‏۷۵، ص۳۸۰؛ مسند الامام العسکری علیه‌السلام ص۲۹۰

********************

«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست            با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
دائم «به برادران خود سود رسان»            بالاتر از این دو ویژگی چیزی نیست

قال العسکری علیه‌السلام: خَصْلَتَانِ لَيْسَ فَوْقَهُمَا شَيْ‏ءٌ: اَلْإِيمَانُ بِاللهِ وَ نَفْعُ الْإِخْوَانِ؛ امام حسن عسکری علیه‌السلام فرمودند: دو صفت است که بالاتر از آن‌ها چیزی نیست: ایمان به خدا و سود رساندن به برادران دینی. تحف العقول، ص۵۲۰

********************

در عرصۀ زندگانیِ رنگ به رنگ            کآمـیـخـتـۀ هم شـده آئـیـنـه و سـنگ
فـرمود که: پـارسـاتـرین‌ها هـستـنـد            آنان که به کار شبـهـه دارند درنگ

قال العسکری علیه‌السلام: أَوْرَعُ النَّاسِ مَنْ وَقَفَ عِنْدَ الشُّبْهَةِ؛ امام حسن عسکری علیه‌السلام: پارساترین مردم کسی است که در کار شبهه‌ناک، توقف کند. تحف العقول، ص۴۸۹

عزیز فـاطـمه ای مهـربان بی‌هـمتا            دوبـاره سائلی آمـد، درِ حـرم بگـشا

نشان خانـه‌تان را ز هر که پرسیدم            نـشـان سـیـدی از خـانــوادۀ زهــرا

به گریه مردم عابر جواب می‌دادند            برو به کـوچۀ رحـمت، محـلۀ طاها

کسی به داد دل من نمی‌رسد جز تو            بگـیر دست مرا خـورده‌ام زمین آقا

اگر اجـازه دهی داخـل حـرم بشـوم            کنار سفـرۀ فضلت نـشـینم ای مولا

بزرگ زاده چه مهمان نواز و خونگرمی            گـذاشـتی دهـنم زود لـقـمـۀ خود را

مگر سرای تو دارالنعیم عشاق است؟            هزار لیلی و مجنون نشسته‌اند اینجا

امام عسگـری ای تکـیه‌گاه امروزم            رهـا نـمـی‌کـنـمت تـا قـیـامـت فـردا

دعـا کـنـید که هـمـسایـۀ شـما بـاشم            جوار چشمۀ تـسـنـیم جـنت الاعـلی

اگر بهـشت بیـایم، بدان که بنـشـیـنم            به زیر سایۀ مهرت، نه سایۀ طوبی

هـوای سـامـره دارد دل هـوایی من            بده برات سفـر؛ جان مادرت زهـرا

برای کـربـبلا خـرجی سفـر بـدهـید            به حـق چـادر خـاکی زیـنب کـبری

مدیـنه گر بروم تا سحـر دعا خوانم            برای مهـدی‌تان زیر گـنـبد خـضرا

یگانه غایت خلقت وجود مادر توست            کجاست مرقد او؟ خاک بر سر دنیا

شنیده‌ام که غروب مدینه دلگیر است            شبیه حال و هوای غروب عاشورا

شنیده‌ام که نباید ز مشک حرفی زد            بـه خـاطـر دل پُـر درد مـادر سـقـا

مشکـین زلفـت شد سر خـط خـبرها            پـیـچـیـدگـیـش عـلت جـلـب نـظـرها

وقتی که حیدر باغبان باغ زهراست            قـطعا طبیـعی باشد اینگـونه ثـمرها

جلوه نـمـودی و از این جلـوه نمایی            گوشه نشین گـشتـند مجـموع قـمرها

در معرض تیـر نگـاهـت می‌نـشیـنم            تـأمـین امـنـیت کـنـد گاهی خـطرها

پـرواز در آب و هـوای سـامـرایـت            امـیــد و آمـال تــمـام بـال و پَـر هـا

دلـدادگی و دلـسـپــردن کــار مـاهـا

کـار تو هـم تـبـدیـل نـوکـرها به آقـا

غیر از در این خـانه‌ات جایی ندارم            من میـثـم عـشق شـمایم سر به دارم

ایـل و تـبـار و نـسل در نـسلِ تو آقا            هـسـتم غـلامت با همه ایل و تـبارم

مِی خوردم و میخـانه‌ها را رفتم امّا            سـر از خـمـار عـاشـقـیت بر نـدارم

ویرانه بودم تا نگاه تو به من خورد            از بــرکـتـش حــالا دلـی آبــاد دارم

از آن زمان که روزیم دست تو افتاد            سـکـه شـده الـحــمـدلله کـارو بــارم

رد کردن سائل ز درگاهت محال است

آقـا گـدایی از شـما اوج کـمال است

آقــا بــرای هــر دلـی دلـــدار بـایـد            وقـت کـرامت‌ها گـدا هـوشـیـار باید

چونکه ندارم در بساطم جـنس نابی            کـهـنـه کـلافـی بـر سـر بـازار بـاید

باده ز تاک عسکری گیراست خیلی            پس جـام آن سـاقـیِ کـهـنه کـار باید

طوری خرابت کشته‌ام که خود بسازی            این ساختن ورنه دو صد معمار باید

سر می‌دهـم پـای تو بی ‌اما، اگـرها            شـاید نـدارد حرف من، ایـنـبار باید

خانه دهی من را به شهـر سامرایت

یا که عنایت کن به ما رزق شهادت

قـطره شود واصل به دریـا آخر سر            مجـنـون بمـاند فـکـر لـیلا آخـر سر

جایی که درماندم صدا کردم حسن جان            نـوکـر بـیـارد رو بـه آقـا آخـر سـر

در ابــتــدای راهــم و بـایـد بــمـانـم            با لطـف زهـرا پـای تو تا آخـر سر

هـر سـال گـفـتم سـامـرای تو می‌آیم            امـا دوبـاره مــانـده‌ام جـا آخـر سـر

من اربعین هر جا سلامی عرض کردم            دادم سـلام بــر شـمـا را آخــر ســر

امـشب بـرای ما ابالـمـدی دعـا کـن

این مرتبه عجل فرج را تو صدا کن

محاصره‌ست ولی جای هیچ دلهره نیست            که نـور لَم‌ یَـزَلی قابل محاصره نیست

تنش اگرچه به ظاهر اسیر سامره است            نسیم عطر حضورش اسیر سامره نیست

کدام‌ بند و اسارت؟ که دست فضل کسی            چنین به میمنۀ روزگار و میسره نیست

بگـو به بحـث بیـایـنـد اهل شـایـعـه را            اگر که در دلشان ترسی از مناظره نیست

به زور حـیله و تحـریم و شایعـه، کارِ            کسی که کار دلش با خداست یکسره نیست

کسی که درس گـرفت از امـام یازدهم            به وقت حصر، گریزنده از مخاطره نیست

کسی که درس گـرفت از امام یـازدهم            به وقت جنگ در اندیشۀ مذاکره نیست

کسی که شیفتۀ زرق و برق سامری است            مـرام او که مـرام امـام سامـره نیـست

به حج نرفت و سفارش به اربعین فرمود            چنین گشوده به سوی ظهور، پنجره نیست

چـقدر درس گرفتیم از او ولی افسوس            هنوز سیـرۀ او نام هیچ کـنگـره نیست

هــوای بــام تـو داریـم مـا هــوایـی‌هـا            خوشا به حال شب و روز سامرایی‌ها

چه نعمتی‌ست سر سفره‌ات نمک خوردن            چه افـتخـار بـزرگی‌ست این گـدایی‌ها

خـداسـت بـانی ایـن اعــتـقـاد نـورانـی            خـداسـت بـانـی این جـور آشـنـایـی‌هـا

تو کربلای اسیری و روضه می‌خوانند            بـه یـاد غـربت تـلـخ تـو کـربـلایـی‌هـا

دوباره حسرت دیدار در دل کعـبه‌ست            چقدر کعبه دلش خون شد از جدایی‌ها

به یـاد حـضرت فـرزنـدتـان هر آدیـنه            چه حس و حال قشنگی‌ست هم‌صدایی‌ها

هر دلی بیدار شد در گیر و دار خواب نیست            خواب چیزی غیر مُردن در دل مرداب نیست

خواب بودم در حریمش وقت بیداری رسید            دیدم اینجا هیچ کس مانند من بیدار نیست

عرش گاهی زیر پای ماست اما غافـلیم            هیچ اوجی کهکشانی‌تر از این سرداب نیست

«در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم»            قبله گاه اینجاست حاجی!غیر از این محراب نیست

من نـمـازم را پی تـکـبـیـرة الاحـرام تو            خوانده‌ام، برجا نماز چشمه و سهراب نیست

تا که با من بـشـنود صـوت اذان بـاد را            از سر گلدسته‌ای که جز صدای آب نیست

حضرت نرجس خبر دارد از اوصاف حسن            او مگر آئیـنۀ خورشید عالم تاب نیست؟

در غزل عطر امام عسکری پیچیده است            در خُم هستی شرابی جز شراب ناب نیست

«بر در میخانه رفتن کار یک رنگان بود»            عشق صادق در وجود جعفر کذّاب نیست

بندۀ پیـر خـرابـاتم که لطـفـش دائم است            کار ما در آستانش غیر دق الباب نیست

از خاک به آسمان رسد نور حیات            چـشمان ستاره‌ها به سمت میـقـات

بر منـبـر نـور مـاه تابـان می‌گـفت            بر سـامـره و دو آفـتـابش صلوات

*********************

بـا زائـرتـان، نـام مـرا بـنـویـسـیـد            هر هـفـتـه گـدای سـامـرا بنویـسید

مـهـمـان امام حـسـن عـسـکـری‌ام            در دفـتـر پنج شـنـبـه‌ها بـنـویـسـید

*********************

از مبدا نور، رو به مقـصود کـنیم            با هـفـته طواف کوی معـبـود کنیم

از پـنجـره‌هـای پـنـج شـنـبـه بـایـد            پرواز به جـمعه‌های مـوعـود کنیم

تو امیرِ لشکـرِ جود و سخایی یا حسن            عسکری هستی ولی چون مجتبایی یا حسن

عرصۀ هفت آسمان را سامرایت خوانده‌اند            با گدایـانت هـمـیشه آشـنـایی یا حـسـن

ای که هم نام و مرامی با کریم اهل بیت            منشاء خیری و شاهِ ذوالعطایی یا حسن

همچو بابایت که مولای زیارات و دعاست            خالقِ ذکر و عبادات و دعایی یا حسن

در مقامت جمله‌ای دارم که دل را می‌برد            هم اباالمهدی و هم ابن الرضایی یا حسن

یوسفِ زهرا تو را بابا خطابت می‌کند            گرچه یعقوبی، چو یوسف دلربایی یا حسن

صحنۀ دنیا همه سوء القضاء و سختی‌ست            تو برای ما همان حُسن القضایی یا حسن

امشب ای آقا بـیا دستان خـالی اُمّ ببـین            کاسه‌های مانده بر دستِ گدایی یا حسن

کاش می‌شد بار دیگر زائرِ کویت شوم            تو به من گویی گدای سامرایی یا حسن

شکر حق با همتِ جمعِ کـثـیرِ شیعـیان            باز هم داری شما گنبد طلایی یا حسن

حُسن تو سِـرِّ عـاشـقی را بـرملا کرد            بر طُـرّۀ زلـف کـمـنـدت اقــتــدا کـرد

شکر آن خدا را که ز لطف بی‌مثالش            روز ازل بـا تـو دلــم را آشــنـا کــرد

دلـدادگـی دلـداده‌ات شد، شـوق پـر زد            عـشق آمد و بر تو سلامی دلـربا کرد

جانم فـدای پـیـر میخـانه که سـرمست            ما را به عشق روی ماهت مبتلا کرد

من بنـده‌ای سرگـشته بودم که نگاهت            دل را اسـیــر بــارگـاه ســامــرا کـرد

دیدارِ سُرِّ مَن رَأی رشک بهشت است

باران ز شوق دیدنت اشک بهشت است

زیبا گل سوسن که رشک نسـترن شد            جلـوه نـمود و رونق دشت و دمن شد

روی زمـیـن تـا آســمــانِ بـی‌کـرانــه            در هر کران دائم ز حُسن او سخن شد

در خـانۀ قـلـب هـمه جـانـانه جـا کرد            هرجا که مِهرش بود بر دلها وطن شد

ذکر حدیثـش قدسیان را مست می‌کرد            در حـلـقـۀ خـاتم عـقـیـقـی از یـمن شد

وقـتی که دنـیـا آمد و بُـرد از همه دل            نــام دل آرا و خـدایـی‌اش حَـسَــن شـد

حُسن حَسن، مهر حسین و مرتضی داشت

او یک تـنـه حُـسن تـمام انـبـیـا داشت

او آمـد و آغـاز عـشـق و دلـبـری شد            گـویـا دوبـاره مـوسم پـیـغـمـبـری شد

تــاب تــمـاشـایـش نــدارد دیــدۀ شـب            بر او هجوم از خصم با نابـاوری شد

در لشکری، محبوب را محصور کردند            غافل از آنکه نام خوبش عسکری شد

با رمز یا زهرا دل از دل دادگان بُرد            آغــاز دلــداریِ یــار حــیـــدری شــد

در سامرایش سائلان صف ها کشیدند            درگـاه او درگــاه حـاتـم پــروری شـد

مـا هـم گـدایــان ره دلــدار هــسـتـیــم

در انـتـظار وصـل روی یـار هـسـتیم

هر کس که شـوق سـامـرا دارد بیـایـد            هر که به دل عـشـق خـدا دارد بـیایـد

هر کس به قـلبش شوق دیدار زیارت            از بــارگــاه ســـامـــرا دارد بـــیــایــد

مهـر امـام عـسکری در سـیـنۀ ماست            هر کس که قـلـبـی با صفـا دارد بیاید

شـوق مــدیــنـه تـا ابـد داریـم در سـر            هـر کـه دلـی درد آشـنــا دارد بــیـایـد

این بانگ زیبای خدا از آسمان هاست            هـر کـس هــوای کـربـلا دارد بـیـایـد

خـتـم کلام عاشـقـان ذکر حـسین است

عشق خـدای آسـمان ذکر حسین است

زمین شدیـم ولی آسمانِ ما حسن است            کـرانه‌ایـم ولی بی‌کـرانِ ما حسن است

گره گره هـمه اما؛ امـانِ ما حسن است            پُر از حسن لبِ ما نوشِ‌جانِ ما حسن است

هـزار شُکـر تـمـامِ جـهـانِ ما حـسـن است

رسـیـد جـلـوه‌ای و بـاز یا عـلی گـفـتیم            پس از دو یا حسن از چارتا علی گفتیم

دوباره از حسن و مرتضی علی گفتیم            حسن حسن همۀ عـمـر با عـلی گـفـتیم

به فـاطـمـه بـنـویـسـید جـانِ ما حسن است

بساطِ عاشـقی‌ام جور شد به لطف شما            و سهـمِ سفـرۀ ما نور شد به لطف شما

از آن زمان که زمین طور شد به لطف شما            گدای سامره مشهـور شد به لطف شما

تـمامِ عـمر فـقـط آب و نـانِ ما حسن است

برای عـرضِ ادب شاعران کم آوردند            برای پـیـش کـشیِ تو جـان کـم آوردند

به پـای بـوسـی تو آسـتـان کـم آوردنـد            قـلم زدنـد به عُـمر و زمان کـم آوردند

که عشق در رگ و در استخوانِ ما حسن است

گـدا شـدیـم بـگـوئـیـم این سـخـن‌هـا را            نـوشـتـه‌انـد خــدایِ کَــرَم حـسـن‌هـا را

بـرای مـا که نـوشـتـنـد پَـر زدن‌هـا را            بـه سـامـرایِ شـمـا رفـتـن آمـدن‌هـا را

هـزار شُکر که رزقِ دُکـانِ ما حسن است

به روی شانه اگر گـیسویت رها بشود            عجـیب نیـست اگـر قـبـله سامـرا بشود

حسن نـمـاز و حـسن قـبـلـۀ دعـا بشود            حسن رکوع و حسن سجده‌های ما بشود

مـیـان کـرب وبلا هـم اذان ما حـسـن است

نـوشـتـه‌انـد بر این خـانه از قـدیـم: الله            که با تو جلوه کند جلـوه‌ای عـظیم: الله

عصا بدست رسیده است پیشِ تو کلیم الله            کـلـیـم تـا که بـگـویـد حـسن کـریـم الله

چه غم از این همه غم، مهربانِ ماحسن است

اگر چه تـکـیـه‌گَهِ خـانـه‌هـا پـدر بـاشـد            پدر هـمـیشه هـمه کـاره‌اش پـسر باشد

پـسـر بـرای پــدر؛ پــارۀ جـگـر بـاشـد            پسر که هست گدا هم که پشت در باشد

بـزرگ خانۀ صاحـب زمانِ ما حسن است

زانـو زدنـد پـیـش تـو با احـتـرام‌هـا            شاه و گـدا و صاحب مال و مـقام‌ها

از آسمان عشق امامت رسیدی و...            شد مـقـدم حـضـور تو خـتم کـلام‌ها

امشب طواف، دور تو باید کنند خلق            جای صفا و مـروه و بیت الحـرام‌ها

ای عـشق دومـین حـسن بن عـلیِّ ما            دستی بکش تو بر سر ما، ما غلام‌ها

در وصف جایگاه رفیعت همین بس است            صف بسـتـه‌انـد پشت سر تو امـام‌ها

دلـتنگ سامرای تو هـستـیم یا حسن            دلتنگ عطر صحن و سرایت مدام‌ها

زائـر شدیم از ره دور و نشـسـته‌ایم            حـالا در انـتـظـار عـلـیک السلام‌ها

فـروغ شمس و قـمر وام دارِ منظرتان            به مـاه، طعـنه زنـد طلعـت مـنـوّرتان

سلیلِ سوسن و سنبل، حُـدَیث مادرتان            سلالـه‌ات بدرخـشد چو تاج بر سرتان

مـرا نـوشـته خـدا از ازل کـبـوترتـان            حـلال زاده بوَد هرکه گـشت یاورتان

خدا سپرده به گردون سپهرِ سرمد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

شبانه‌روز دلم با تو عرض حاجت کرد            گدای سامـره‌ات باز هم سماجـت کرد

چه می شود نتوان ساده ترک عادت کرد            گدای کوی شما بر جهان سیادت کرد

بهـانه بود گـدایی؛ تو را زیـارت کرد            شمیم نام تو دل را پُر از حرارت کرد

به دست‌های تو دیـدیـم جودِ بی حد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

فــدای دلـبــری‌ات دودمــان دلـبــرهـا            به خاک پای تو سودند عرشیان سرها

به اذن حق تو عوض می‌کنی مقدّرها            کـم آورد بـه مـدیـح تـو کـل دفــتـرهـا

امام عـسکریِ نیک و بد ز عـسکرها            فـدای لـشـگـر مـهـدیـت کـل لشگـرها

به کوی تو دل کعـبه بدیـده مقـصد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

حسینیان به دو عالم حسن حسن گویند            تـمام عـمـر مسلّـم حـسن حسن گـویند

 چو انـبـیاء معـظّم حـسن حسن گویند            صفا و مروه و زمزم حسن حسن گویند

فـرشـتگـان مکـرّم حسن حسن گـویـند            مدافـعـان حـرم هم حسن حسن گـویند

نـمـی‌کـنـنـد رهـا این مـدار مـمـتـد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

هماره شوق رهایی‌ست بر شما مرهون            ولی شده غـم و انـدوه بهـرتان قـانون

به چار سالـگی‌ات هـمره پـدر دلخـون            نموده‌اند غـریـبانه از مدیـنه‌ات بیرون

به شهر سامره تبعـید کرد دشمن دون            شهید گـشته و دور از دیارتان مدفون

بخوان همیشه «رئوفی» تو آل احمد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

بر روی گـدایان بگـشا بـال و پرت را            مـا ملـتـمـسـانـیـم دعــای سـحــرت را

بـا روی سـیـاه آمــده‌ام مــرقــدت آقــا            تغـيـير دهـم بـلکـه دوبـاره نـظـرت را

ای گوشه‌ای از چشم ترت صاحب اعجاز            چرخی بده بر خـیل محبّان بصرت را

با دسـت شـما بت‌کـدۀ دل شـده مسجـد            از روز ازل داشـتـم ایـمـان هـنرت را

گـفـتـند بقیع بسته و این شد که گرفتیم            قدر دو حَسن در حرمت دور و برت را

آقای من این جمعه فرج با تو، که عمریست            مـا مـنـتـظـرانـیـم ظـهــور پـسـرت را

روی تـو بُــرده رونـق مــاه تــمـام را            مجذوب کرده جلوهٔ تو خاص و عام را

حسن تو بی‌نهایت و فضل تو بی‌شمار            مـبـهـوت مـانـده‌ام بـنــویـسـم کـدام را

تفسیر چشم‌های تو برهان عاشقی‌ست            می‌خـوانم از نگـاه تو خـیـرالکـلام را

هر راهبی که دید تو را گفت دیده است            با چـشـم خـود مـسیـح عـلـیه‌السلام را

هر جا که تو قدم بزنی «سُرَّ من رَءا»ست            سرشار کردی از نفـست هر مـشام را

امـا قـدوم سـبـز تو ای کـعـبـهٔ بهـشت            حسرت به دل گـذاشته بیت الحرام را

دیدند دشمـنان تو حیـران و مضطرب            آرامـش نــگــاه تــو و شــیـــر رام را

دست سـخـاوت تـو و چـشـم عـنایـتت            پُر کرده از نسیم سحر صبح و شام را

از ما مگیر، ای همه باران و روشنی            لـطف مـدام و مـرحـمـت مـسـتـدام را

چشم ما تنها فقـط باشد به دستان کریم            لب نباید زد در این عالم به جز نان کریم

پس حسن آمد که ما را سائل این در کند            بیـشتر از انـتظار ماست، احسان کریم

می‌شود خود میـزبان حاتم و امثال آن            هرکسی تنها شود یکـبار مهمان کریم

دوست دارم سامرا ساکن شوم تا زنده‌ام            دوست دارم باشد این دیوانه دربان کریم

هی گدا،پشت گدا،پشت گدا، پشت گدا            خلوتی هرگز ندارد بیت سلطان کریم

بی نیاز از هر دوعالم میشود اینجا گدا            پادشاهی میکند ریزه خور خوان کریم

میرساند رزق را بی آنکه بر رو آورد            بارها حس کرده‌ام الطاف پنهـان کریم

منکه مستم مست مست تاک های عسگری            راضی‌ام،راضی از این مستی به قرآن کریم

خـورشیـد تـابـناک تـمـام مـسـیـرها            هـستـنـد در طواف تو مـاه منـیـرها
ای شاهـراه یـازدهم در مسیر نـور            ای دست گـیـر قـاطـبـۀ مستجـیـرها

دست کسی به دامن درکت نمی‌رسد            از تو نگـفـته‌اند به غیر از خبـیرها
تفـسـیر آیـه‌هـای خـدا را قـلـم بـزن            وامـانـده است بی‌تـو کـلام دبـیـرها
معراج عشق در حرم سامرای توست            کوری چـشم شـور تـمـام حـقـیـرها
ما را گدای سامره خواندند و بعد از آن            خـط خورد نام ما ز جهـان فـقـیرها
نورت شکافت لشکر ظلمت پرست را            دنیا ندیـده است تو را چون اسیرها
در تنگنای سامره می‌خواند چشم تو            از چـشم شیعـه درد نهان ضمیـرها
آشفته است حال جهان منجی‌اش کجاست؟            فـرزند تـو خـلاصۀ نـعـم الامـیـرها

سیرتش نه درحقیقت صورت دنیایی‌اش            ماه را شرمندۀ خود می‌کند زیبایی‌اش

می‌چکد نهج البلاغه از لب پائـینی‌اش            می‌چکـد آیات قـرآن از لب بالایی‌اش

لحظه لحظه خیر او حتما به مردم می‌رسد            آن کسی که«جامعه»بوده دم لالایی‌اش

جامعه،«عجِّل فرج» به به چه تلفیقی شده ست            نسبت فـرزندی‌اش با نسبت بابایی‌اش

سیزده دیگر برای هیچ کاری نحس نیست            یـازده در ذکر بالا می‌رود کارایی‌اش

نوکـر اربـابم و یک بخـش از آقایی‌ام            ریشه دارد بی‌برو برگرد در آقایی‌اش

طعم توحـید و امامت را به هم آمیخته            نـیـمـۀ مـکّـی او با نـیـم سـامـرّایی‌اش

هرقَدَر که خسته باشی بعد از آن دیوارها            روبراهت می‌کند یک استکان از چایی‌اش

ازحرم برگشته می‌داند که وقت بازگشت            چایی دوم دوچندان می‌شود گیرایی‌اش

چونکه تنها می‌روی هرگز به سامرّا نرو            چون خجالت می‌کشد تنهایی از تنهایی‌اش